ياد بگذشته به دل ماند و دريغ
نيست ياري كه مرا ياد كند
ديده ام خيره به ره ماند و نداد
نامه اي تا دل من شاد كند
خود ندانم چه خطايي كردم
كه ز من رشته الفت بگسست
در دلش جايي اگر بود مرا
پس چرا ديده ز ديدارم بست
هر كجا مينگرم باز هم اوست
كه به چشمان ترم خيره شده
درد عشقست كه با حسرت و سوز
بر دل پر شررم چيره شده
گفتم از ديده چو دورش سازم
بي گمان زودتر از دل برود
مرگ بايد كه مرا دريابد
ورنه درديست كه مشكل برود
تا لبي بر لب من مي لغزد
مي كشم آه كه كاش اين او بود
كاش اين لب كه مرا مي بوسد
لب سوزنده آن بدخو بود
مي كشندم چو در آغوش به مهر
پرسم از خود كه چه شد آغوشش
چه شد آن آتش سوزنده كه بود
شعله ور در نفس خاموشش
شعر گفتم كه ز دل بر دارم
بار سنگين غم عشقش را
شعر خود جلوه اي از رويش شد
با كه گويم ستم عشقش را
مادر اين شانه ز مويم بردار
سرمه را پاك كن از چشمانم
بكن اين پيرهنم را از تن
زندگي نيست بجز زندانم
تا دو چشمش به رخم حيران نيست
به چكار آيدم اين زيبايي
بشكن اين آينه را اي مادر
حاصلم چيست ز خودآرايي
در ببنديد و بگوييد كه من
جز از او همه كس بگسستم
كس اگر گفت چرا ؟ باكم نيست
فاش گوييد كه عاشق هستم
قاصدي آمد اگر از ره دور
زود پرسيد كه پيغام از كيست
گر از او نيست بگوييد آن زن
دير گاهيست در اين منزل نيست



شنبه 21 / 3 / 1392برچسب:, |

وداع

 
 

مي روم خسته و افسرده و زار
سوي منزلگه ويرانه خويش
به خدا مي برم از شهر شما
دل شوريده و ديوانه خويش
مي برم تا كه در آن نقطه دور
شستشويش دهم از رنگ نگاه
شستشويش دهم از لكه عشق
زين همه خواهش بيجا و تباه
مي برم تا ز تو دورش سازم
ز تو اي جلوه اميد حال
مي برم زنده بگورش سازم
تا از اين پس نكند باد وصال
ناله مي لرزد
مي رقصد اشك
آه بگذار كه بگريزم من
از تو اي چشمه جوشان گناه
شايد آن به كه بپرهيزم من
بخدا غنچه شادي بودم
دست عشق آمد و از شاخم چيد
شعله آه شدم صد افسوس
كه لبم باز بر آن لب نرسيد
عاقبت بند سفر پايم بست
مي روم خنده به لب ‚ خوينن دل
مي روم از دل من دست بدار
اي اميد عبث بي حاصل



شنبه 21 / 3 / 1392برچسب:, |

ستمگر

 
 

برو ای یار که ترک تو ستمگر کردم

حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران

ساده دل من که قسم های تو باور کردم

به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود

زآن همه ناله که من پیش تو کافر کردم

تو شدی همسر اغیار و من از یار و دیار

گشتم آواره و ترک سر و همسر کردم

 

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران

رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی

تو بمان و دگران وای به حال دگران

 

برو ای یار که ترک تو ستمگر کردم

حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران

ساده دل من که قسم های تو باور کردم

به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود

زآن همه ناله که من پیش تو کافر کردم

در غمت داغ پدر دیدم و چون در یتیم

اشک ریزان هوس دامن مادر کردم



سه شنبه 19 / 3 / 1392برچسب:, |

رمیدیم

 
 

از سر کـوی تو با دیـــده تر خواهم رفت

چهـره آلـوده به خوناب جگـر خواهـم رفـت

 

ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم

امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم

 

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشه بامی که پریدیم ، پریدیم

 

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود

حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم



سه شنبه 19 / 3 / 1392برچسب:, |

تکیه کردم بر وفای او غلط کردم ، غلط

باختم جان در هوای او غلط کردم، غلط

 

عمر کردم صرف او فعلی عبث کردم ، عبث

ساختم جان را فدای او غلط کردم ، غلط

 

دل به داغش مبتلا کردم خطا کردم ، خطا

سوختم خود را برای او غلط کردم ، غلط

 

اینکه دل بستم به مهر عارضش بد بود بد

جان که دادم در هوای او غلط کردم ، غلط

 

از بــرای خــاطــر اغــیـار خــوارم مــی کــنـی

من چه کردم که اینچـنین بـی اعتـبـارم می کنی

 

روزگـاری آنـچـه با مـن کـرد اسـتغنـای تـو

گر بگـویـم گـریـه هـا بـر روزگـارم می کنـی

 

از بــرای خــاطــر اغــیـار خــوارم مــی کــنـی

من چه کردم که اینچـنین بـی اعتـبـارم می کنی

 

سوی بزمت نگذرم از بس که خوارم کرده ای

تا نداند کس که چون بی اعتبارم کرده ای

 

ناامیدم بیش از این مگذار خون من بریز

چون به لطف خویشتن امیدوارم کرده ای



سه شنبه 19 / 3 / 1392برچسب:, |

رفتيم وكس نگفت زياران كه يار كو؟
ان رفته شكسته دل بى قرار كو..
چون روزگار غم ، كه زود رفته ايم ويار
حق بود! اگر نگفت كه ان روزار كو؟..
چون مى روم به بستر خود مى كشد خروش،
هر ذره ى تنم به نيازى كه يار كو؟...
أريد خنجرى كه مرا سينه خسته شد"
از بس كه دل طپيد كه راه فرار كو؟...
ان شعله نگاه پر از ارزو چه شد؟..
وان بوسه هاى گرم فزون از شمار كو؟
ان سينه كه جاى سرم بود از چه نيست"
ان شوق وان نفس پر شراب كو؟...
رو كرد نو بهار وبه هرجا گلى شگفت
در من " دلى كه بشكفد ونو بهار كو"؟...
گفتى كه اختيار كنم" ترك ياد او"..
خوش گفته اى ليك بگو" اختيار كو"؟..



دو شنبه 18 / 3 / 1392برچسب:, |

موج عشق تو اگر شعله به دل‌ها بکشد

رود را از جگر کوه به دریا بکشد

گیسوان تو شبیه ‌است به شب اما نه

شب که اینقدر نباید به درازا بکشد

 

خودشناسی قدم اول عاشق شدن است

وای بر یوسف اگر ناز زلیخا بکشد

عقل یکدل شده با عشق، فقط می‌ترسم

هم به حاشا بکشد هم به تماشا بکشد

 

زخمی کینه‌ی من این تو و این سینه‌ی من

من خودم خواسته‌ام کار به اینجا بکشد

یکی از ما دو نفر کشته به دست دگری‌است

وای اگر کار من و عشق به فردا بکشد



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

 

می‌خواهم دوباره به دنیا بیایم

 

 

بیرون در، تو منتظرم بوده باشی

 

و بی‌آنکه کسی بفهمد

 

جای بیداری و خواب را

 

به رسم خودمان درآریم

 

چه بود بیداری

 

که زندگی‌اش نام کرده بودند.



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

 

قاصدک ها شانه خالی کرده اند


دوستت دارم ها توی دلم حیران مانده اند


شاید هم راه خانه ات از حافظه باد پاک شده!


هرچه هست


کوهها هنوز مثل کوه ایستاده اند


زمین هم همچنان گرد است


آب هم از آب تکان نخورده


فقط انگار کسی عشق را


از تمام قصه ها پاک کرده!



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

 

با آن که نام شما را بسیار زمزمه می‌کنم،


اما در این دقیقه نمی‌دانم از چه این بهار،


در چندمین ماه سال می‌شکفد.


به گمانم کوچه‌ای در بَرزَنِ بادها، بن‌بست است،


ورنه این سوز گزنده را سر بازگشت نبود



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

بزرگترین‌ گناه‌ من‌
ـ ای‌ شاهزاده‌ی‌ دریا چشم!ـ
دوست‌ داشتن کودکانه‌ی‌ تو بود!
(کودکان عاشقان‌ بزرگند...)

نخستین‌ (و نه‌ آخرین!) اشتباه‌ من‌
زندگی‌ کولی‌ وارم‌ بود!
آماده‌ بودنم‌
برای‌ حیرت‌ از عبورِ ساده‌ی‌ شب‌ و روز
و برای‌ هزار پاره‌ شدن‌
در راه‌ِ هر زنی‌ که‌ دوستش‌ می‌داشتم!
تا از آن‌ پاره‌ها شهری‌ بسازد
و آنگاه‌
ترکم‌ کند!

لغزش‌ من‌ دیدن‌ کودکانه‌ی‌ جهان‌ بود!
اشتباهم،
بیرون‌ کشیدن‌ عشق‌ از سیاهی‌ به‌ سوی‌ نور
و گشودن آغوشم‌
هم‌چون‌ دریچه‌های‌ دِیر
به‌ روی‌ تمام عاشقان!

 



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

از عشق نگو دیگر 


وقتی در بوی موهایت مشغولم


حرف کهنه ایست دوست دارمها


وقتی میان دستانت


دوست دارم بمیرم !


از عشق نپرس دیگر


وقتی می روی


و من سرزده می میرم



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

آغوشت را از

 

کابوس های سر ساعتت پس نگرفتم که رویش
دردهایم را بالا بیاورم ...
بیا... چشم های پر حرفت را بیاور
می خواهم شهرزادترین قصه هایت را

به گوشم بیاوری
و دنیا برای چند دقیقه در تو خلاصه شود ...
بیا... اتفاق در آغوش های بسته می افتد
بی آنکه به هیچ کجای تقدیر بر بخورد



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

پرنده با انبوه حسرت در قلب خود؛ به تنگ ماهی خیره شده و می گوید:

تو که سقف قفست شکسته، پس چرا پرواز نمی کنی!؟




یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |

 

 

دوستت دارم پریشان‌، شانه می‌خواهی چه کار؟ 
دام بگذاری اسیرم‌، دانه می‌خواهی چه کار؟ 

تا ابد دور تو می‌گردم‌، بسوزان عشق کن‌ 
ای که شاعر سوختی‌، پروانه می‌خواهی چه کار؟ 

 

مردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود 
راستی تو این همه دیوانه می‌خواهی چه کار؟ 

مثل من آواره شو از چاردیواری درآ! 
در دل من قصر داری‌، خانه می‌خواهی چه کار؟ 

خرد کن آیینه را در شعر من خود را ببین 
شرح این زیبایی از بیگانه می‌خواهی چه کار؟ 

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن‌ 
گریه کن پس شانه‌ی مردانه می‌خواهی چه کار؟


 



یک شنبه 10 / 3 / 1392برچسب:, |