به خداحافظی ِ تلخ ِتو سوگند، نشد

که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند، نشد 

لب ِ تو میوه ی ممنوع ولی لب هایم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند، نشد 

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هیچ کس هیچ کس اینجا به تو مانند، نشد  

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشین تو در این سینه خداوند نشد

خواستند از تو بگویند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند: نشد

 از سخن چينان شنيدم آشنايت نيستم 

خاطراتت را بياور تا بگويم کيستم 

سيلي هم صحبتي از موج خوردن سخت نيست

 صخره ام هر قدر بي مهري کني مي ايستم 

تا نگويي اشک هاي شمع ازکم طاقتي است 
 
در خودم آتش به پا کردم ولي نگريستم 

چون شکست آينه، حيرت صد برابر مي شود 

 بي سبب خود را شکستم تا بيننم کيستم

 زندگي در برزخ وصل و جدايي ساده نيست 
 
کاش قدري پيش از اين يا بعد از آن مي زيستم

اي صورت پهلو به تبدل زده! اي رنگ
من با تو به دل يكدله كردن، تو به نيرنگ

گر شور به دريا زدنت نيست از اين پس
بيهوده نكوبم سر سودازده بر سنگ

با من سر پيمانت اگر نيست نيايم
چون سايه به دنبال تو فرسنگ به فرسنگ

من رستم و سهراب تو! اين جنگ چه جنگي است
گر زخم زنم حسرت و گر زخم خورم ننگ

يك روز دو دلباخته بوديم من و تو!
اكنون تو ز من دل‌زده‌اي! من ز تو دلتنگ

سپهر قصد من زار ناتوان دارد
که بر میان کمر کین ز کهکشان دارد

جفاى چرخ نه امروز می رود بر من
به ما عداوت دیرینه در میان دارد

به کنج بی کسى و غربتم من آن مرغى
که سنگ تفرقه دورش ز آشیان دارد

منم خرابه نشینى که گلخن تابان
به پیش کلبه ى من حکم بوستان دارد

منم که سنگ حوادث مدام در دل سخت
به قصد سوختنم آتشى نهان دارد

کسى که کرد نظر بر رخ خزانى من
سرشک دمبدم از دیده ها روان دارد

چه سازم آه که از بخت واژگونه من
بعکس گشت خواصى که زعفران دارد

دلا اگر طلبى سایه ى هماى شرف
مشو ملول گرت چرخ ناتوان دارد

ز ضعف خویش برآ خوش از آن جهت که هماى
ز هر چه هست توجه به استخوان دارد

گرت دهد به مثل زال چرخ گرده ى مهر
چو سگ بر آن ندوى کان ترا زیان دارد

بدوز دیده ز مکرش که ریزه ى سوزن
پى هلاک تو اندر میان نان دارد

کسى ز معرکه ها سرخ رو برون آید
که سینه صاف چو تیغ است و یک زبان دارد

چو کلک تیره نهادى که می شود دو زبان
همیشه روسیهى پیش مردمان دارد

ز دستبرد اراذل مدام دربند است
چو زر کسى که دل خلق شادمان دارد

کسى که مار صفت در طریق آزار است
مدام بر سر گنج طرب مکان دارد

خود آن که پشت بر اهل زمانه کرد چو ما
رخ طلب به ره صاحب الزمان دارد

شه سریر ولایت محمد بن حسن
که حکم بر سر ابناى انس و جان دارد

کفش که طعنه به لطف و سخاى بحر زند
دلش که خنده به جود و عطاى کان دارد

به یک گداى فرومایه صرف می سازد
به یک فقیر تهى کیسه در میان دارد

اي گل تازه كه بويي زوفا نيسـت تــو را
    خبـر از سرزنـش خـار جـفا نيسـت تــو را
         رحم بر بلبـل بي برگ نوا نيسـت تــو را
            التفاتــي به اسيـران بـلا نيسـت تــو را
                ما اسير غم و اصـلا غم ما نيسـت تــو را
                    با اسير غم خود رحـم چـرا نيسـت تــو را

فارغ از عاشــق غمنـاك نمي بايـد بــود

جان من اين همـه بي بـاك نمي بايـد بـود

دوستان شرح پریشانی من گوش کنید

داستان غم پنهانی من گوش کنید

قصه بی سر و سامانی من گوش کنید

گفت و گوی من و حیرانی من گوش کنید

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی؟

سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی؟

روزگاری من و او ساکن کویی بودیم

ساکن کوی بت عربده جویی بودیم

عقل و دین باخته دیوانه رویی بودیم

بسته سلسله سلسله مویی بودیم

کس در آن سلسله غیر از من و دل بند نبود

یک گرفتار از این جمله که هستند نبود

نرگس غمزه زنش اینهمه بیمار نداشت

سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت

اینهمه مشتری و گرمی بازار نداشت

یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت

اول آنکس که خریدار شدش من بودم

باعث گرمی بازار شدش من بودم

عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او

داد رسوایی من شهرت زیبایی او

بسکه دادم همه جا شرح دلارایی او

شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او

این زمان عاشق سرگشته فراوان دارد

کی سر برگ من بی سروسامان دارد

چاره اینست و ندارم به از این رای دگر

که دهم جای دگر دل به دل آرای دگر

چشم خود فرش کنم زیر کف پای دگر

بر کف پای دگر بوسه زنم جای دگر

بعد از این رای من اینست و همین خواهد بود

من بر این هستم و البته چنین خواهد بود

پیش او یار نو و یار کهن هردو یکی ست

حرمت مدعی و حرمت من هردو یکی سی

قول زاغ و غزل مرغ چمن هردو یکی ست

نغمه بلبل و غوغای زغن هر دو یکی ست

این ندانسته که قدر همه یکسان نبود

زاغ را مرتبه مرغ خوش الحان نبود

چون چنین است پی کار دگر باشم به

چند روزی پی دلدار دگر باشم به

عندلیب گل رخسار دگر باشم به

مرغ خوش نغمه گلزار دگر باشم به

نوگلی کو که شوم بلبل دستان سازش

سازم از تازه جوانان چمن ممتازش

آن که بر جانم از او دم به دم آزاری هست

میتوان یافت که بر دل ز منش یاری هست

از من و بندگی من اگر اشعاری هست

بفروشد که به هر گوشه خریداری هست

به وفاداری من نیست در این شهر کسی

بنده ای همچو مرا هست خریدار بسی

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است

راه صد بادیه درد بریدیم بس است

قدم از راه طلب باز کشیدیم بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

بعد از این ما و سر کوی دل آرای دگر

با غزالی به غزلخوانی و غوغای دگر

تو مپندار که مهر از دل محزون نرود

آتش عشق به جان افتد و بیرون نرود

وین محبت به صد افسانه و افسون نرود

چه گمان غلط است این برود چون نرود

چند کس از تو و یاران تو آزرده شود

دوزخ از سردی این طایفه افسرده شود

ای پسر چند به کام دگرانت بینم

سرخوش و مست ز جام دگرانت بینم

مایه عیش مدام دگرانت بینم

ساقی مجلس عام دگرانت بینم

تو چه دانی که شدی یار چه بی باکی چند

چه هوسها که ندارند هوسناکی چند

یار این طایفه خانه برانداز مباش

از تو حیف است به این طایفه دمساز مباش

میشوی شهره به این فرقه هم آواز مباش

غافل از لعب حریفان دغل باز مباش

به که مشغول به این شغل نسازی خود را

این نه کاری ست مبادا که ببازی خود را

در کمین تو بسی عیب شماران هستند

سینه پر درد ز تو کینه گذاران هستند

داغ بر سینه ز تو سینه فکاران هستند

غرض اینست که در قصد تو یاران هستند

باش مردانه که ناگاه قفایی نخوری

واقف کشتی خود باش که پایی نخوری

گرچه از خاطر وحشی هوس روی تو رفت

وز دلش آرزوی قامت دلجوی تو رفت

شد دل آزرده و آزرده دل از کوی تو رفت

با دل پر گله از ناخوشی خوی تو رفت

حاش لله که وفای تو فراموش کند

سخن مصلحت آمیز کسان گوش کند

و شایسته این نیست

که باران ببارد

         و در پیشوازش دل من نباشد

و شایسته این نیست

که در کرت های محبت

           دلم را به دامن نریزم

                            دلم را نپاشم

چرا خواب باشم

ببخشای بر من اگر بر فراز صنوبر

تقلای روشنگر ریشه ها را ندیدم

ببخشای بر من اگر زخم بال کبوتر

                                    به کتفم نرویید

کجا بودم ای عشق؟

چرا چتر بر سر گرفتم؟

چرا ریشه های عطشناک احساس خود را

                                              به باران نگفتم؟

چرا آسمان را ننوشیدم و تشنه ماندم؟

ببخشای ای عشق

ببخشای بر من اگر ارغوان را ندانسته چیدم

اگر روی لبخند یک بوته

                 آتش گشودم

اگر ماشه را دیدم اما

هراس نگاه نفس گیر آهو

                             به چشمم نیامد

ببخشای بر من که هرگز ندیدم

نگاه نسیمی مرا بشکفاند

و شعر شگرف شهابی به اوجم کشاند

 و هرگز نرفتم که خود را به دریا بگویم

و از باور ریشه ی مهربانی برویم

کجا بودم ای عشق؟

چرا روشنی را ندیدم؟

چرا روشنی بود و من لال بودم؟

چرا تاول دست یک کودک روستایی

                    دلم را نلرزاند؟

چرا کوچه ی رنج سرشار یک شهر

                           در شعر من بی طرف ماند؟

چرا در شب یک جضور و حماسه

که مردی به اندازه ی آسمان گسترش یافت

دل کودکی را ندیدم که از شاخه افتاد؟

و چشم زنی را که در حجله ی هق هقی تلخ

                                   جوشید و پیوست با خون خورشید؟

خبر این است که: من نیز کمی بد شده ام

اعتراف این که: در این شیوه سرآمد شده ام

پدرم خواست که فرزند مطیعی بشوم

شعر پیدا شد و من آنچه نباید شده ام

عشق برخاست که شاعرتر از آنم بکند

که همان لحظه ی دیدار تو شاید شده ام

شعر و عشق، این سو و آن سوی صراط اند که من

چشم را بسته و از واهمه اش رد شده ام

مدعی، نیستم-اما-هنری بهتر از این؟

که همانی که کسی حدس نمی زد شده ام

مادرم شاعری و عاشقی ام را که گریست

باورم گشت که گم گشته ی مقصد شده ام

پیرزن گرچه بهشتی ست، دعایم همه اوست

یادم انداخت که چندی ست مردد شده ام

یادم انداخت زمان قید مکان را زد و رفت

من ِجامانده در این قرن زمان زد شده ام

مثل آیینه که از دیدن ِخود می شکند

مثل عکسم که نمی خواست بخندد شده ام

لحظه ها نیش به بلعیدن روحم زده اند

شکل آن سیب که از شاخه می افتد شده ام

همسرم، حاصل جمع همه ی آینه هاست

حیف من آن چه که او یاد ندارد شده ام

" چه روزهایی بود...

  روزهایی که تو به من خیانت می کردی

  و من حتی...

  به خاطراتمان وفادار بودم "

هر چه بر من گذشت حقم بود

من از اين بيشتر سزاوارم

تو گناهي نداري

اي زيبا...

مرگ بر من كه دوستت دارم

من صبورم اما...

به خدا دست خودم نیست اگر می رنجم

یا اگر شادی زیبای تورا

به غم غربت چشمان خودم می بندم.

من صبورم اما...

چقدر با همه ی عاشقی ام محزونم!

و به یاد همه ی خاطره های گل سرخ

مثل یک شبنم افتاده ز غم مغمومم.

من صبورم اما...

بی دلیل از قفس کهنه ی شب می ترسم.

بی دلیل از همه ی تیرگی تنگ غروب

و چراغی که تورا از شب متروک دلم دور کند می ترسم!

من صبورم اما...

آه...

این بغض گران صبر چه می داند چیست؟!

قهوه را بردار و يك قاشق شكر... سم بيشتر!

پيش رويم هم بزن آن را دمادم بيشتر 

قهوه ي قاجاري ام همرنگ چشمانت شده ست

مي شوم هرآن به نوشيدن مصمم بيشتر 

صندلي بگذار و بنشين  روبرويم،وقت نيست

حرف ها داريم ، صدها راز مبهم، بيشتر 

...راستش من زن رويايت نبودم هيچوقت

هرچه شادي ديدي از اين زندگي غم بيشتر 

ما دو مرغ عشق، اما تا هميشه در قفس

ما جدا از هم غم انگيزيم، با هم بيشتر 

عمق فنجان هرچه كمتر مي شود حس مي كنم

عرض ميز بينمان انگار كم كم بيشتر 

خاطرت باشد كسي را خواستي مجنون كني

زخم قدري بر دلش بگذار، مرهم بيشتر 

حيف بايد شاعري خوشنام بودم در بهشت

مادرم حوا مقصر بود، آدم بيشتر

سوخت نصف حرفهايم در گلو...اما تو را

هرچه مي سوزد گلويم دوست دارم بيشتر

من نه عاشق بودم
و نه محتاج نگاهی كه بلغزد بر من
من خودم بودم و یك حس غریب
كه به صد عشق و هوس می ارزید
من خودم بودم دستی كه صداقت می كاشت
گر چه در حسرت گندم پوسید
من خودم بودم هر پنجره ای
كه به سرسبزترین نقطه بودن وا بود
و خدا می داند بی كسی از ته دلبستگیم پیدا بود
من نه عاشق بودم
و نه دلداده به گیسوی بلند
و نه آلوده به افكار پلید
من به دنبال نگاهی بودم
كه مرا از پس دیوانگیم می فهمید
آرزویم این بود
دور اما چه قشنگ
كه روم تا در دروازه نور
تا شوم چیره به شفافی صبح
به خودم می گفتم
تا دم پنجره ها راهی نیست
من نمی دانستم
كه چه جرمی دارد
دستهایی كه تهیست
و چرا بوی تعفن دارد
گل پیری كه به گلخانه نرست
روزگاریست غریب
من چه خوش بین بودم
همه اش رویا بود
و خدا می داند
سادگی از ته دلبستگیم پیدا بود

رُخ به رُخ که شدیم

من مات شدم… !

و تو چون پادشاهی که

از اینگونه فتح ها را زیاد دیده است

بی اهمیت ، رد شدی

آهای همیشگی ترینم

تمام فعلهای ماضیم را ببر

چه در گذر باشی چه نباشی

برای من

استمراری خواهی بود

….من هر لحظه تو را صرف میکنم..

« این رشته سر دراز دارد »

این قافیه قصد ناز دارد

نبض غزلم نمی زند باز

انگار به تو نیاز دارد ...

از این شب ها که بی تو مانده ام تنها چه دلگیرم

من از تو، از خودم، از دست این شب ها چه دلگیرم

قلم، کاغذ، غزل، شمع و کمی هم بال پروانه

از این موضوع تکراری، از این انشا چه دلگیرم

از این شب ها که دائم، فکر تو در جانم افتاده

از این افکار سرگردان، از این «این ها» چه دلگیرم

نه این دنیا، که آن دنیا همین آش و همین کاسه است

از این بخت و از این بختک که افتاده به روی ما چه دلگیرم

بیا کابوس این شب های یلدا را فراهم کن

بیا آماده ام امشب برای تو ولی اما ...

چیزی نمانده از من و از حس و حال من

پر میزنی دوباره به شوق وصال من؟!

بگذار با خیال تو خوش باشم و همین

من خوش خیال باشم و تو بی خیال من!

وقتی که روبروی منی، حرف میزنی

گم می شود میان لبت قیل و قال من

حرفی بزن دوباره و بشکن سکوت را

چیزی بگو که تازه شود حس و حال من

گاهی خیال می کنم از من بریده ای

ای کاش اشتباه شود احتمال من

بانوی روزهای خوش چند وقت پیش

بگذار پا به پات بیاید غزال من

این مرغ عشق ها چقدر بی سلیقه اند

بد آمده دوباره چرا باز فال من؟!!

می خواهم از خودم بپرم تا هوای تو

اما دوباره باز شکسته است بال من

پر می زنی دوباره به شوق وصال من؟!!

... بگذار بی جواب بماند سوال من

هرچه دعا کردم نشد ،

شاید کسی آمین نگفت

حالا تقاضای دلی سرشار از آمین می کنم

نه اسب ،

نه باران ،

نه مرد. . . ،

تنهایم و این دائمی ست

اسب حقیقت را خودم با این نشان زین می کنم

یا می برم یا باز هم ،

نقش شکستی تلخ را در خاطرات سرخ خود

، با رنج آذین می کنم حالا نه تو مال منی ،

نه خواستی سهمت شوم این مشکل من بود و هست ،

در عشق گلچین می کنم

پنداشتی
چون کوه،کوه خاموش دمسردم؟
بی درد سنگ ، ساکت بی دردم؟
نی
قله ام، بلند ترین قله غرور
اینک درون سینه من التهاب هاست
هرگز گمان مبر شد خاطرات تلخ فراموشم
هرچندنستوه کوه ساکت وسردم لیک
آتشفشان مرده خاموشم

هنوز هم دلم تنگ می شود...

برای حرف زدنت...برای صدایت...

و برای تکیه کلام هایت

که نمی دانستی

فقط کلام تو نبود...

من هم به آنها

تکیه داده بودم!

شیشه نازک احساس مرا دست نزن...

چندشم می شود از لکه انگشت دروغ!

آدم های دنیای من،

فعل هایی را صرف می کنند

که

برایشان صرف داشته باشد...

نمي دانم ...

شايد تو هم مثل من ...

در بازي اين روزها سردرگمي !

شاید روزی بیایی

روزی از روزهای خدا

که بی گمان زیباست

تا رسیده شود سیب کال احساسم،

با آفتاب حضورت

شاید بیایی و با هم سکوت کنیم

بوی باران

و خیسی درختان را با هم نفس بکشیم

و خدا را به مهمانی ساده خود دعوت کنیم

من باشم و نگاه تو

تو باشی و دست های من

دلم گرفته است نازنین

دلم گرفته است

از همه

مـا

بـدهکـاریـم

بـه یـکدیگـر

و بـه تمـام دوستـت دارم هـای ِ نـا گفتـه ای

کـه پشـت ِ

دیـوار غـرورمـان

مـاندنــد

و مـا آن هـا را بـلعیـدیم

تـا نـشان دهیـم منطـقی هستـیم ...

حواست به منم باشه هنوز داغون داغونم
هنوز از سردی آهم نه میگریم نه میخونم

حواست به منم باشه دارم جون میکنم بی تو
چه معصومانه هر لحظه معنا میکنم درد و

حواست به منم باشه هنوز درگیر احساسم
به جز تو حتی من گاهی خودم رو هم نمیشناسم

حواست به خدا باشه تو که اینقدر بی احساسی
تو که از من به جز اسمم نه میدونی نه میشناسی

حواست به منم باشه

خدایا از تو دلگیرم دارم ازغصه میمیرم
چرا قسمت همین بوده که محتاج و زمین گیرم
نه آغوشت و میبینم نه اجابت میکنی دردم
یه کاری کن من از اینجا به اغوش تو برگردم

یه کاری کن بیام پیشت رو لبهام خنده پیدا شه
نذارم منتظر بیشترحواست به منم باشه
حواست به منم باشه

خدایا زندگی اینجا کنار ادمها سخته
تو دنیا هر کی بدتر بود چرا بی درد و خوشبخته
خدایا کفر حرف من نذار لبهام به حرف واشه
برای رفتن از دنیا حواست به منم باشه

یه کاری کن بیام پیشت رو لبهام خنده پیدا شه
نذارم منتظر بیشترحواست به منم باشه

حواست به منم باشه هنوز داغون داغونم
هنوز از سردی آهم نه میگریم نه میخونم

حواست به منم باشه

نیمه شب آواره و بی حس و حال

در سرم ســودای جامی بی زوال

پرسه ای آغاز کردم در خیـــــــــال

دل به یاد آورد ایــــــام وصـــــال

از جدایی چند ماهی می گذشت

چند ماه از عمــــر رفت و برنگشت

دل به یـــــــــــــــاد آورد اول بــــار را

خاطــــــرات اولین دیــــــــدار را ...

آمد و هم آشیـــــــــــــان شد با من او

همنشین و هم زبــــــان شد با من او

خسته جان بودم که جان شد با من او

ناتوان بودم ، تـــــــوان شـــــد با من او

دامنش شد خوابگاه خستـــــگی

اینچنین آغاز شد دلبستــــــگی

وای ازان شب زنده داری تا سحــر

وای ازان عمری که با او شد به سر

مست او بودم ز دنیا بی خبــــــــــــر

دم به دم این عشق می شد بیشتر

آمد و در خلــــــــــوتم دمســــــاز شد

گفتگوهـــــــــا بین ما آغــــــــــــاز شد

گفتمش در عشــــق پابرجاست دل

گر گشایی چشم دل زیبـــاست دل

گفت در عشقت وفــــــــادارم بدان

من تو را بس دوست می دارم بدان

شوق وصلــت را بسر دارم بدان

چون تویی مخمور خمــــــارم بدان

با تو شادی می شود غمهای من

با تو زیبا می شود فـــردای من

گفتمش عشقت به دل افزون شده

دل ز جادوی رخت افســـــــون شده

جز تو هر یادی به دل مدفــون شده

عالــم از زیباییت مجــنــــــــون شده

بر لبم بگذاشت لب یعنی خمـــوش

طعم بوسه از سرم برد عقل و هوش

در سرم جز عشق او ســــــــودا نبود

بهـــــر کس جز او درین دل جـــــا نبود

روزگار اما وفــــــــــــــــا با ما نداشت

طاقت خوشبختــــــــی ما را نداشت

پیش پای عشق ما سنگی گذاشت

بی گمان از مــــــــرگ ما پروا نداشت

آخر این قصه هجــــــران بود و بس

حســــــــــرت و رنج فراوان بود و بس

یار ما را از جــــــــــــــدایی غم نبود

در غمش مجنون و عاشـــق کم نبود

بر سر پیمــــــــــان خود محکم نبــود

سهـــــم من از عشق جز ماتـم نبود

با من دیوانه پیمــــــــــان ساده بست

ساده هم آن عهد و پیمان را شکست

آن کبـــوتر عاقبت از بنــــــــــد رست

رفت و با دلدار دیگر عهــــــــد بست

بعد ازین هم آشیانت هر کس است

باش با او ، یاد تــــــو ما را بس است

بر بالای افق ایستاده ام

به روزی می اندیشم که با تو باشم

جانم را به باد صبحگاهی می سپارم

با همه خداحافظی میکنم

چرا که تو در منی در تار و پودم

و موجی لطیف برخاسته از جان تو

تا عمق وجودم می دود

و راهی جاودانه پیش رویم گسترده میشود

و من پرواز میکنم به سوی تو

به تو می اندیشم به ارمغان صبح

به نامت

که عاشقانه بر زبان جاری میکنم

به تو می اندیشم ای عشق

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند

مثل آسمانی که امشب می بارد....

و اینک باران

بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند

و چشمانم را نوازش می دهد

تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم